عکس نوشته دپرس
با عکس نوشته دپرس همراه ویکی ناب باشید.
تلخی روزگار از اونجا شروع میشه که
خیلی چیزا رو میشه خواست
اما نمیشه داشت
یه گناهایی ام هست
حتی اگه خدا ببخشه
خودت خودتو نمیبخشی
مث “به آدم اشتباهی بها دادن
دنیا خوشیاشو گذاشته بالای کمد
مام که قدمون کوتاهه
مرحم اگر نمیشوی
زخم نزن دل مرا
تو بدون من مرا کم داری
من ولی بی تو
جهانم خالیست
هیچکس به اندازه من دوستت نخواهد داشت
این تو، این تمام ادم ها
گاهی لازم است
فراموش کنیم کسانی را که…
با نبودنشان بودنمان را ؛
به بازی گرفتند
در روزگاری که
سلام و خداحافظی
فرقی با هم ندارند..
نه ماندن کسی حادثه است
و نه رفتن کسی فاجعه
بوی فراموشی گرفته ام …
رنگ تنهایی، دلشکستگی …
بغض و خاموشی..
چیزی نیست…
گمـانم تاریخ مصرفم …
گذشته است
میسوزم از گرگایی که
این روزا به اسم رفیق
دورم میزنن
بعضی شبا
خدا میدونه
چه جوری صبح میشه
دیگر نه دلی مانده نه جانی…
میخواهم تمام آرزوهایم را
به دستِ باد بسپارم…
باید تو را هم به دستِ بادِ
فراموشی بدهم،
عزیزِم برو…
و آرزویِ دیگری شو
تیغ روزگار
شاهرگ کلامم را
چنان بریده
که سکوتم بند نمی آید
غمگین رفتنت نیستم…
دلتنگ رویایی هستم…
که با غریبه ای دیگر…
قسمت شد
دوست داشتن
کسی که نه بشه ترکش کرد
نه بشه عوضش کرد جھنمه
گریه کن
وقتی دلت
از سردی دنیا گرفت
آن زمانکه بیکسی
در بیکسی ها پا گرفت
زِندگی مَن
سـیاه سـِفیده
جایی برای
آدمای هفت رنگ نیست
نمیدونـم چقدر بــایـد
صـدای ھدفونم زیـاد بـاشه تا
صدای تنهایی هامُ نشنوم
مـن نباشم چه کسی
جای مرا می گیرد؟
گاهی از تلخی این فکر
به هـم می ریـزم
خواستم بعد تو
برگردم به خودم
خودم نبود
برای کسی که رفت دست هم تکان نمیدهم
بدرقه، ادم ها را مغرور تر می کند
هر که ماند جایش رو سرم