عکس نوشته شهریار + اشعار

عکس نوشته شهریار

با سری جدید عکس نوشته های بزرگان با عنوان عکس نوشته و شعر و دلنوشته شهریار همراه ویکی ناب باشید.

شعر کوتاه شهریار

خلوتی داریم و حالی با خیالِ خویشتن

دلنوشته شهریار

تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم

گاهی از کوچه‌ معشوقه‌ خود می‌گذرم

عکس نوشته اسم ستاره

هر چه پل پشت سرم هست خرابش بنما

تا به فکرم نزند از ره تو برگردم

مائیم و تو ای جان

که جِگر گوشه مایی

در دکان همه‌ باده فروشان تخته ‌ست

آن که باز است همیشه در میخانه‌ توست

کمتر ای مونس جان بر من دیوانه بخند

که در این دشتِ جنون عاقل و دیوانه یکیست

‏همه شب سجده برآرم ‏که بیایی تو به خوابم

‏و در آن خواب بمیرم ‏که تو آیی و بمانی

چه بگویم؟سحرت خیر؟

تو خودت صبح جهانی

با خیال تو که شب، سر بنهم بر خارا

بستر خویش به خواب، از پرِ قو می بینم

پروفایل غمگین

دیگران را اگر از ما خبری نیست، چه باک

نازنینا، تو چرا بی خبر از ما شده ای

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم‌ های تو باور کردم

یادم نمیکنی و زیادم نمیروی

یادت بخیر یار فراموشکار من

آزرده دل از کوی تو رفتیم و نگفتی

کی بود؟ کجا رفت؟ چرا بود و چرا نیست

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت ما را

ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

زمانه دوخت لبم را، به ریسمان سکوت

که عهد، عهد ِ غم است و زمان، زمان سکوت

بیا به کس نسپاریم دست عهد و وفا

که من از آنِ تو هستم ‌ و تو هم از آنِ منی

شرمم کشد که بی تو نفس میکشم هنوز

تا زنده ام بس است همین شرمساری ام

عاشقی درد است و درمان نيز هم

مشکل است اين عشق و آسان نيز هم

جان فدا بايد به اين دلدادگی

دل که دادی می رود جان نيز هم

به کوی عشقِ تو راضی شدم به نقش گدائی

اگر چه شُهره به هر شهر و شهریار تو بودم

شهریار : وَقتی هَمه جا پُر اَست اَز دِل سیری

عاشق بِشَوی غَریب تَر می میری

یادَت نَرَوَد! به مَردُمِ این دُنیا

دَریا بِدَهی، کَویر پَس می گیرى

زندگی شد منو یک سلسه ناکامی ها

هی بخواهیم و رسیدن نتوانیم که چه؟

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی

من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی

چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

چه زندگی که غمم هست و غمگسار نیست

خزان هم با سرود برگ ریزان عالمی دارد

لب خشکیده ی ما را نظری کن جانا

جز لبت بوسه مگر ارزش چیدن دارد

من به بند تو اسیرم تو زِمن بی خبری

آفرین معرفت این است که زِ من می گذری

بی تو با قافله ی غصه و غم ها چه کنم

تار و پودم تو بگو با دل تنها چه کنم؟