عکس نوشته فروغ فرخزاد

عکس نوشته فروغ فرخزاد

عکس نوشته فروغ فرخزاد

بدی‌های من به خاطر بدی کردن نیست

به خاطر احساس شدید خوبی‌های بی‌حاصل است

آسمان همچو صفحه دل من

روشن از جلوه‌های مهتابست

امشب از خواب خوش گریزانم

که خیال تو خوشتر از خوابست

کسی به فکر گل‌ها نیست

کسی به فکر ماهی‌ها نیست

کسی نمی‌خواهد

باور کند که باغچه دارد می‌میرد

که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است

که ذهن باغچه دارد آرام آرام

از خاطرات سبز تهی می‌شود

و حس باغچه انگار

چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده‌ست

گفتم که بانگ هستی خود باشم

اما دریغ و درد که زن بودم

نجات‌دهنده در گور خفته است و خاک،

خاک پذیرنده اشارتی‌ست به آرامش

من از نهایت شب حرف می‌زنم

من از نهایت تاریکی

و از نهایت شب حرف می‌زنم

اگر به خانه‌ی من آمدی

برای من ای مهربان

چراغ بیاور

و یک دریچه که از آن

به ازدحام کوچه‌ی خوشبخت بنگرم

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می‌روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده‌ی شب می‌کشم

چراغ‌های رابطه تاریک‌اند

چراغ‌های رابطه تاریک‌اند

کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد

پرواز را بخاطر بسپار

پرنده مردنی‌ست

عکس نوشته فروغ فرخزاد

چه گریزیست ز من؟

چه شتابیست به راه؟

به چه خواهی بردن

در شبی این همه تاریک پناه؟

مرمرین پله آن غرفه عاج

ای دریغا که ز ما بس دور است

لحظه‌ها را دریاب

چشم فردا کور است

تا به کی بايد رفت

از دياری به دياری ديگر

نتوانم، نتوانم جستن

هر زمان عشقی و ياری ديگر

کاش ما آن دو پرستو بوديم

که همه عمر سفر می‌کرديم

از بهاری به بهار ديگر

شادم که در شرار تو می‌سوزم

شادم که در خیال تو می‌گریم

شادم که بعد وصل تو باز اینسان

در عشق بی زوال تو می‌گریم

من گل پژمرده‌ای هستم

چشم هایم چشمه خشک کویر غم

تشنه یک بوسه خورشید

تشنه یک قطره شبنم

عکس نوشته فروغ فرخزاد

چون سنگ‌ها صدای مرا گوش می‌کنی

سنگی و ناشنيده فراموش می‌کنی

رگبار نو بهاری و خواب دريچه را

از ضربه‌های وسوسه مغشوش می‌کنی

دست مرا که ساقه سبز نوازش است

با برگ‌های مرده هم آغوش می‌کنی

شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت

احساس قلب کوچک خود را نهان کنم

بگذار تا ترانه من راز گو شود

بگذار آنچه را که نهفتم عیان کنم

تا بر گذشته می‌نگرم، عشق خویش را

چون آفتاب گمشده می‌آورم به یاد

می‌نالم از دلی که به خون غرقه گشته است

این شعر، غیر رنجش یارم به من چه داد

ای ستاره‌ها که بر فراز آسمان

با نگاه خود اشاره‌گر نشسته‌اید

ای ستاره‌ها که از ورای ابرها

بر جهان ما نظاره‌گر نشسته اید

آری این منم که در دل سکوت شب

نامه‌های عاشقانه پاره می‌کنم

ای ستاره‌ها اگر بمن مدد کنید

دامن از غمش پر از ستاره می‌کنم

رفتم، مرا ببخش و مگو او وفا نداشت

راهی بجز گریز برایم نمانده بود

این عشق آتشین پر از درد بی‌امید

در وادی گناه و جنونم کشانده بود

رفتم که داغ بوسه‌ی پر حسرت تو را

با اشک‌های دیده ز لب شستشو دهم

رفتم که ناتمام بمانم در این سرود

رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم